پس از سال ها اشغال افغانستان، از آمریکا تنها ردی از خون و جنایت باقی گذاشته است.
به گزارش راه آرمان، سال ۲۰۰۱ آمریکا به بهانه حملات یازده سپتامبر به افغانستان یورش برد.این ماجراجویی غیرقانونی که هیچگاه مورد تایید بین المللی قرار نگرفت به بهانه حملات پیش دستانه آغاز شد تا دوران سیاهی بر افغانستان آغاز شود.
بمب های چند هزار دلاری آمریکا بر سر خانه هایی که چند دلار بیشتر ارزش نداشتند فرو ریختند. صحنه های عزاداری زنان و کودکان گریان بارها در رسانه ها تکرار می شد.
اما نظامیان آمریکا سرخوش از پیروزی پای به افغانستان گذاشتند. در همان روزها دولت افغانستان مخالف طالبان به سمت کابل پیش رفت و به رغم مخالفت آمریکا، پایتخت را از طالبان پس گرفت.
ابرقدرتی که با فروریختن بمب ها بر یک دولت کوچک و گروه تروریستی مستقر در کنارش غلبه کرده بود شروع به انجام جنایات بر ضد مردم کرد. انتشار تصاویر فوتبال بازی کردن نظامیان ناتو با سرهای بریده شده یکی از جنجال ها بود.
شکنجه در زندان ها، گسترش تنش ها با همسایگان، افزایش کاشت مواد مخدر، نابودی فرهنگ بومی و در آخر ناامنی ارمغان حضور آمریکا و متحدانش در افغانستان بود.
حالا هم پس از سال ها حضور آمریکا و غارت منابع افغانستان بار دیگر طالبان سربرآورده است.آمریکا که زمانی با ایجاد طالبان شوروی را در افغانستان شکست داده بود حالا خود توسط دست ساخته اش به چالش کشیده شده است. آنها حتی از سرنوشت انگلستان در افغانستان هم درس نگرفت.
افغانستان پر آشوب تر از قبل شده است. انگار نه انگار که هزاران مرد و زن و کودک قربانی جنگ طلبی یانکی ها از سال ۲۰۰۱ شده اند. هیچکس نمی پرسد میلیاردها دلار سرمایه افغانستان که توسط ناتو به غارت رفت تا امنیت برقرار شود کجا رفته است؟ نتیجه شکنجه های بگرام و گوانتانامو چه بود؟
این نتیجه همیشگی حضور آمریکا در دیگر کشورهاست. ردی از خون و جنایت که پشت سر آمریکا باقی می ماند. مانند داعش که پس از سال ها حضور آمریکا در عراق توسط یانکی ها ایجاد شد! مانند شرق آسیا که نه تنها پول های مردم مظلوم ژاپن و کره بلکه ناموسشان هم به آمریکا اهدا شد! مانند آمریکای لاتین که دیکتاتورهای کوچک و بزرگش تحت حمایت آمریکا جوی خون به راه انداختند!
آمریکا در افغانستان هم تنها ردی از خون به جای گذاشته است. ردی که هیچگاه پاک نمی شود و تبعات آن همچنان برای مردم افغانستان ادامه دارد. ردی که هرچند پاک نمی شود اما با گفتگوهای افغان-افغان و فارغ از مداخلات خارجی کمرنگ خواهد شد.
تنها مردم و نخبگان متعهد افغانستان هستند که می توانند این کشور را نجات بدهند. احترام به عقاید و مذاهب و حضور تمام اقوام و زبان در پای میز مذاکره می تواند راه افغانستان به سوی آبادی را هموار کند.
نویسنده: محمد رستمی
انتهای پیام/ https://armanekerman.ir/vdcayon6a49n6w1.k5k4.html
