احساس رضایت بخشی از شغل پرستاری، قابل وصف نیست

به گزارش راه آرمان،زبیده شمس الدینی به عنوان پرستار نمونه شهرستان فاریاب انتخاب شده است ،به مناسبت روز پرستار گفتگویی اختصاصی با وی انجام دادیم که ادامه این گفتگو را در ادامه می خوانیم؛

خودتان را معرفی کنید و چرا این رشته تحصیلی و کاری را انتخاب کردید؟

زبیده شمس الدینی هستم و شش سال سایقه کاری دارم
علاقه قلبی به رشته پرستاری داشتم و باتوجه به این که در رشته تربیت معلمی هم نیز محاز شده بودم اما پرستاری اولین انتخابم بود و بنده متاهل هستم و دارای یک فرزند خردسال پسر هستم و خانواده نیز انتخاب را به خودم سپردند و به علاقه من احترام گذاشتند
بنده رشته پرستاری را انتخاب کردم چون احساس مفید بودن در جامعه می کنم و حس رضایت بخشی دارد که قابل وصف نیست.

آیا فکر می کردید بعنوان پرستار نمونه امتخاب شوید؟

بله صدرصد قبل از اینکه از سوی ارگان خاصی بعنوان پرستار نمونه انتخاب شوم این توانایی را در خود می دیدم و بر این باور بودم که قطعا مردم مرا بعنوان پرستار نمونه انتخاب خواهند کرد چرا که همیشه در حضور خودم بارها رضایتشان را نسبت به بنده اعلام نمودند.
به نظر من شاخصه های یک پرستار نمونه مسولیت پذیری،دلسوز بودن،سرعت و دقت در کار و ارتباط خوب با مردم است که من همه این توانایی ها را در خود می بینم.

انتظار شما از مسولین چیست؟

انتظار من بعنوان یک‌ پرستار این است که پرستاری باید جزء مشاغل سخت باشد، خصوصا برای بانوان که واقعا فرسودگی جسمی و‌ حتی روحی را در پی دارد و بازدهی کار ما را به مرور زمان کم میکند و تقاضای بازنشستگی زودتر از موعد را جدا خواستارم.

بهترین خاطره و فعالیت دوران پرستاری ار دیدگاه شما در طول این حرفه چیست؟

خاطره که زیاد است چه تلخ و چه شیرین ولی در یک جمله عرض کنم که وقتی کودکان مناطق محروم برای مداوا به بیمارستان مراجعه می کنند و با خوشحالی به بنده می گویند خاله و مرا اینگونه خطاب می کنند بهترین و ماندگار ترین خاطره است که می توانم بیان کنم.

اگر یکی از نزدیکان شما در بیمارستان بستری باشد آیا رفتار متمایزی با او در پیش می گیرید؟

برخورد من با خانواده ام همانند برخوردم با سایر بیماران است،روی همان تختی که بقیه بیماران معالجه می شوند خانواده من هم روی همان تخت و با همان امکانات مداوا می شوند،توجه و اهمیت بنده نسبت به همه یکسان است و همگی را به مانند اعضای خانواده خود می دانم.

چه آرزویی دارید؟

آرزویم این است که هیچ کودکی با بیماری خاص و صعب العلاج نباشد،واقعاً عذاب آور است چونکه کودکان بسیار مظلوم و مهربان هستند.

در پایان صحبت خاصی دارید ؟

ما هم انسان هستیم و احساس داریم وقتی همراه مریض بدحال به ما میگوید شما پرستارا سنگدل هستید ولی ما آنها را درک می کنیم، شغل ما اقتضا میکند که صبور باشیم و باید صبر را لازمه ی کار خود قرار دهیم و‌ با این کار باعث صبوری و خونسردی و درک متقابل همراهان بیماران بشویم‌.

انتهای پیام/پناهی https://armanekerman.ir/vdcc41qsx2bqis8.ala2.html