سقوط چهار دیواری امن خانه با وابستگی به فضای مجازی

به گزارش راه آرمان؛ نه تنها به گفته ی کارشناسان بلکه حتی به اذعان همه ی مردم می توان گفت که ورود تکنولوژی و اینترنت رنگ زندگی ها و روابط را تا حد بسیار زیادی دستخوش تحول کرد.

کافی است گاهی سری به مراکز مشاوره بزنیم، جملاتی را خواهیم شنید که بارها از زبان اطرافیان خود به عنوان گلایه و ناراحتی از شرایط موجود شنیده ایم.

گلایه هایی از جمله این که " فرزندم مدام در اتاقش به سر می برد و گوشی به دست دارد" و یا " همسرم از محل کار که به خانه می آید توجهی به من و فرزندم ندارد و مدام سر در گریبان گوشی برده است" و یا حتی گلایه ی مردان خانه از همسرانشان که " همسرم بیشتر وقت خود را در فضای مجازی سپری می کند و به خانه، فرزندانمان و حتی من به عنوان همسرش کمتر توجه دارد".

گاهی برخی چنان وابسته به گوشی همراه خود می شوند که داستان " شیرین و فرهاد" در برابر این وابستگی و علاقه زانو می زند و تا جایی پیش می روند که هر آنچه از فضای مجازی را می بینند باور می کنند و به عنوان یک الگو از آن بهره برداری می کنند حال حتی اگر این الگو و تاثیرپذیری ها نتیجه اش از بین بردن فرهنگ غنی ایرانی - اسلامی باشد.

آنچه بیش از پیش بر این نگرانی ها می افزاید سقوط چهار دیواری امن خانه است.
باب شدن برخی از چالش ها در فضای مجازی و تسری یافتن آن به خانه ها دیگر امنیت و آرامش را از اعضای خانواده گرفته است.

چالش هایی که اعضای خانواده را با اقداماتی به دور احترام و انسانیت به همراه دروغ های آنچنانی آن هم به صورت ناگهانی روبرو می کند و تنها برای نشان دادن عکس العمل اعضای خانواده و در نهایت خنداندن مخاطب، چهار دیواری امن خانه را مورد هدف قرار می دهد.

از طرفی برخی خانواده ها آنقدر سر در گریبان گوشی های موبایل برده اند که حتی چارچوب روابط اجتماعی و ارتباط با دیگران را که در گذشته معنایی دیگر داشت را به فراموشی سپرده اند.

مهمانی هایی که در گذشته با دوستی، صمیمیت و دورهم نشینی و شب نشینی ها همراه بود به حضور افراد در گروه های مجازی خلاصه شده است و برای ابراز احساسات از استیکر استفاده می شود البته آن استیکر هم واقعیت احساسات را در فضای واقعی بیان نمی کند.

تبدیل به انسان های معتادی شده ایم که حاضر نیستیم تلنگری به خود بزنیم و خانه تکانی کنیم و هر لحظه نگران این هستیم که شاید در فضای مجازی اتفاقی رخ دهد و من از آن بی اطلاع شوم ، یا تکه کلامی باب شود و یا رنگ و لباسی که از آن دور بمانم.

واقعیت این است که حضور بیش از اندازه در فضای مجازی ما را روز به روز سردتر و نسبت به زندگی خود بی رغبت تر می کند، همچون معتادی که وابسته به مواد است و هیچ چیز به اندازه ی رسیدن به مواد برایش با اهمیت تر نیست.
یادداشت از اعظم پسند
انتهای پیام/

https://armanekerman.ir/vdcb8fb80rhb58p.uiur.html