دومین شهرستان پرجمعیت جنوب کرمان نه تاکسی دارد و نه اتوبوس

به گزارش خبرنگار راه آرمان از رودبارجنوب،در کشور ما طی سه دهه اخیر گامهای بلندی در جهت نوسازی و ارتقاء صنعت حمل و نقل کشورمان برداشته شده است که این امر متاسفانه در جنوب کرمان به موازات استان های برخوردار پیش نرفته است.

نکته ای که در این میان می توان به عنوان حلقه مفقوده از آن نام برد عدم برخورداری بسیاری از روستاها ی بزرگ و کوچک جنوب کرمان از یک سیستم حمل و نقل منظم و نو سازی شده است، که از موارد شاخص آن می توان به روستاهای زیادی که در مسیر جاده ارتباطی زهکلوت به رودبارجنوب اشاره کرد.

سالهای سال است که رفت و آمد مردم این روستاها بوسیله آژانس ها و ماشین های شخصی انجام شده و با توجه به کوهستانی بودن برخی از روستاهای این منطقه و شرایط خاص آب و هوایی که در برخی مواقع سیل است، مشکلات رفت و آمد مردم این منطقه را نیز با دشواری روبرو کرده است همچنین ترانزیتی بودن این مسیر که بخشی از راه ارتباطی رودبارجنوب به استان سیستان و بلوچستان است و با شروع فصل کشاورزی ترافیک زیادی در این مسیر پدید آمده و رشد بالای تصادفات پی در پی و مرگبار را موجب شده است.

و اما نکته اصلی بلاتکلیفی و سردرگمی اهالی این روستاها برای رفت و آمد و انجام امور روزمره زندگی شان در دو شهر رودبارجنوب و زهکلوت است، که در این میان دانش آموزان و دانشجویان که باید طبق ساعات مشخص و منظمی در کلاس های درس و امتحان خود حضور یابند با این معضلات بیشتر دست و پنجه نرم می کنند.

نکته مهم دیگر این است که در حمل و نقل این دو شهر جایگاهی برای مسافرین روستاهای بین راهی که بخش عمده ای از کل مسافرین جابجا شده را شامل می شود تعریف نشده و در مسیر رودبار جنوب به زهکلوت و روستاهای اطراف ساعات کار مشخص و منظم برای شبکه حمل و نقل مسافری وجود ندارد به طوری که به هیچ وجه نمی توان روی آن حسابی باز کرد و بر مبنای آن برنامه ریزی کرد.

بی شک این بخش زیر بنایی منطقه در صورت پیدا کردن نظم و سازماندهی می تواند آثار و تبعات مثبت زیادی را به همراه داشته باشد که از آن جمله جلوگیری از مهاجرت روستاهای منطقه به شهرها و پیشرفت و شکوفایی زندگی این مردم محروم ورنجدیده در همه ابعاد اقتصادی ،اجتماعی و فرهنگی است.

حال برای حل معضل نابسامانی حمل ونقل رودبارجنوب و زهکلوت پیشنهاد چند راهکار و توجه به آنها می تواند راهگشا باشد:

۱.نوسازی و راه اندازی ناوگان مینی بوس رانی و افزایش تعداد آنها

۲. ایجاد یک خط منظم اتوبوسرانی مخصوص روستاهای بین راهی و سازماندهی و تعیین کار مشخص برای آنها و در صورت لزوم برقراری شیفت کاری برای رانندگان آنها

۳. ایجاد ایستگاههای مخصوص اتوبوس و مینی بوس برای هر روستا و ساختن جایگاه و سر پناه برای مسافرینی که منتظر وسایل نقلیه هستند و با توجه به شرایط خاص آب و هوایی منطقه

۴. تعیین ترمینال های مخصوص در مکانهای مناسب در دو شهر در مناسب ترین مکان طوری که مسافرین بتوانند به راحتی به این مکانها دسترسی داشته باشند.

اهتمام جدی مسئولین محترم دو شهر و استان برای رفع این مشکل با برنامه ریزی و تخصیص بودجه لازم.

انتهای پیام/پ

https://armanekerman.ir/vdcdxz0foyt0s96.2a2y.html