متاسفانه ما با گروهی مواجه هستیم که با تنگ نظری شدید، دایره انقلابیگری را مضیق میکنند و با این نگاه ضیق، در جبهه انقلاب چند نفری بیشتر نمیماند.
به گزارش گروه سیاسی پایگاه خبری راه آرمان، قطعا خانوادهای را دیدهاید که تصمیم میگیرند تک فرزند باشند.
آنوقت برای این فرزند هر کاری میکنند و اصطلاحا لیلی به لالایش میگذارند تا مبادا ناراحت شود چون همین تک فرزند را دارند و باید حسابی هوایش را داشته باشند.
طبیعی است این خانواده، هم به خودش ظلم کرده هم به فرزند نازک نارنجیاش هم به جامعهای که فردا باید برای این فرزند همه چیز را تأمین کند و کمتر از گل به او نگوید و گرنه او از این جمعهای اجتماعی و آن جامعه بزرگتر لفت میدهد و دائم باید حواسمان باشد که این جناب قهر نکند و طاقچه بالا نگذارند.
متاسفانه ما با گروهی مواجه هستیم که با تنگنظری شدید، دایره انقلابیگری را مضیق میکنند و با این نگاه ضیق، در جبهه انقلاب چند نفری بیشتر نمیماند. آنوقت توجه بیشازحد به آن چند نفر و حتی تک نفر باقیمانده دارند.
دعوتش میکنند، تریبون میدهند، هیات علمیاش میکنند، حتی اوصاف زیادی در وصفش میسرایند و بعضا از فرط علاقه به او برایش داستانها از تعریف و تمجیدهای بزرگان نظام میسازند (البته این خاصیت مرادپروری و مریدسازی است).
آنوقت این بچه مستعد و انقلابی با این توجهات بیوجه و بی رویه، تبدیل به نماد و اسطوره آن جریان میشود. حال این بچه نازنازی فکر میکند همه باید مجیزگوی او باشند. وگرنه قهر میکند و لفت میدهد.
سروشها، مهدی نصیریها، و غیره از این نمونهاند افرادی مثل اکبرنژادها که روزی انقلابیون حلوا حلوایشان میکردند و و اینها با اندک تلخی روزگار قهر کرده و رفتند!
متاسفانه برخیها بهخاطر توجهات بیوجه، آنقدر روحیه لطیفی گرفتهاند که با اندک انتقاد و حرفی میخواهند قهر کنند حتی از ایران بروند و عطایش را به لقایش ببخشند.
مراقبشان باشیم که...
لذا بیایید دایره انقلابیگری را تنگ نکنیم و افراد باقیمانده را نازنازی بار نیاریم و در عین احترام گذاشتن به نظرات یکدیگر مباحثات جدی علمی داشته باشیم.